Wist u, dat aan Leonarda da Vinci ook de werking van een veer (over de Adda) is toegeschreven. Een oud veer, een plat vlak met twee boten als drijvers. In het midden een groot roer. Hangend aan een kabel. Het roer wordt schuin op de stroming gebracht, zodat de stroming de pont naar de overkant duwt. Er komt geen stroom of andere brandstof aan te pas. Moeiteloos kunnen zo drie auto’s plus twee Nederlandse vakantiefietsers met bagage naar de overkant gebracht worden. Maar dan moet het veer wel varen natuurlijk. En jawel …..u mag drie keer raden. Het veer is er wel, maar er is geen veerman voorhanden. Op dit moment is er in Villa d’Adda, ter hoogte van Imbersago, niemand die dit kan of wil doen. En zo wordt ons een unieke ervaring ontnomen.
Op zoek naar een brug zien we op onze gps een klein smal zwart lijntje, een track, een singletrack zoals mountain bikers dat noemen. In de richting van de brug bij Brivio. Andere optie: weer omhoog klimmen naar het dorp en dan de hele drukke provinciale weg nemen naar Brivio.
We kozen voor het zwarte lijntje. Ondanks, dat we een uur daarvoor ook in Bergamo al ‘bij de poot genomen’ waren. Daar bleek een klim in de oude stad geen 5 maar 15 % te zijn. ‘Foutje, bedankt’. Het stoom was inmiddels bij Hilde al uit de oren gekomen. Maar ….kom op ….we moeten verder. Over het zwarte lijntje op de kaart dan maar.
Welnu: het bleek een singletrack voor zeer geoefende mtb-ers te zijn. Laten we zeggen, net onder het niveau van de champions league. Steil omhoog en weer omlaag, boomwortels, keien en los zand. De afstand was ‘slechts’ 2,4 km. Genoeg om veel ergernis op te wekken. De woordenschat van Hilde was nog veel ruimer, dan een uur daarvoor. Bloemrijk taalgebruik. Een aaneenschakeling van krachttermen. De verwachting is, dat de flora, maar vooral de fauna, de komende twee weken nog geheel van slag zal zijn. Het duurt even voordat het evenwicht zich weer gaat herstellen. Dit laatste is door deskundigen op dit terrein nog eens nadrukkelijk bevestigd.
Tot Lecco, onze eindbestemming voor die dag, heerlijk gefietst over een onverhard, maar prima fietspad. En ….bovendien de hele dag mooi zonnig weer, waar miezer de voorspelling was. Het vinden van een overnachtingsplek was niet zo moeilijk. Om toegang te krijgen tot het appartement was een andere zaak. Het reserveren en vooral het activeren en nog belangrijker ….het ontvangen van een toegangscode voor het openen van de poort van het etablissement bleek een avontuur op zich te zijn. Het verifiëren van je gegevens van je visa-card was vergelijkbaar met een bijna onneembare singletrack. Bij de poort gebeld naar een telefoonnummer. En vijf minuten later ontvingen we een toegangscode. Dit bleek blijkbaar toch nog handmatig door iemand toegestuurd te moeten worden. Welkom. In de de ‘gevangenis’, want daar leek het op. Alles achter hekwerk. Diverse appartementen. Wel goed voorzien van alle denkbare luxe. ‘Dat dan weer wel’.
En dus was het, na een indrukwekkende fietsdag en een prima overnachting in ‘Norgerhaven’, met allerlei obstakels, tijd voor een boottocht op het Comomeer. Eerst nog 20 km, met twee goed verlichte tunnels (van ruim twee kilometer), naar Bellagio. Daarna met de boot naar Bellano. Het laatste stukje naar een camping nabij Olonio nog even in het zadel. Onze MSR opgezet en slapen in ons eigen driesterren hotel.
Nog een dag fietsen door het Valtellina-dal naar Tirano, drie kilometer van de Zwitserse grens. Daar laten wij, als het lukt, ons verrassen. Daar loopt namelijk een smalspoor van de Rhätische Bahn naar Thusis in Zwitserland. Een treinrit van 3 a 4 uur. Een van de meest spectaculaire treinritten in Europa. Kunnen we ons verbazen en weer op adem komen. En voor je het weet fietsen we langs de Rijn en zijn we al weer in Basel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten