Een pauzenummer

‘Du willst nach Chur …..das geht nicht. Steinschlag. Zuerst zu Samedan und dann Saglians - Landquart’. Rotsen op de rails en dus kunnen we niet van Sankt Moritz met de trein naar Chur. Het tweede deel van een adembenemende treinrit door het hooggebergte schiet er dus bij in.

In Tirano, Noord-Italië, opgestapt. Fietsen en wijzelf in een speciale fietswagon. Panoramauitzicht. Hoger en steeds hoger. Het is het meest spectaculaire spoorlijntje van Europa. En dat wilden we niet missen. Bovendien was het bovenop de Splugen (2113 meter) nog flink koud (+4) en winderig. Was eigenlijk, als je vanuit het zuiden hier met een fiets de Alpen oversteekt, überhaupt geen alternatief. Te lange klim (30 km) en te zwaar …..ook voor vakantiefietsers in topvorm. Niet te doen. 

Boven op de Berninapas stappen veel mountainbikers uit. Ook wandelaars. Goed gekleed tegen de frisse wind op 2256 meter hoogte. Door de steinschlag, rotsen en geen stenen die naar beneden zijn gevallen, op het traject Sankt Moritz - Chur, komen we door al die omleidingen uit in Landquart. Ten noorden van Chur. 

Welkom in het aangeharkte Zwitserland. In het land van die oudere man, met veel leuke praatjes, met jagershoedje, die al jaren op zoek is naar orchidee-soorten. Of die andere medereiziger, een deftige, aardige, zachte mevrouw, die al een paar dagen op reis is met de trein in Zwitserland en nu haar bagage gaat ophalen in een hotel in een Zwitserse stadje verderop. Beiden beschikken over een trein-jaarkaart en reizen het hele jaar kris-kras door het land. Het openbaar vervoer is hier, ook voor senioren, prima geregeld.

Fietsend langs de Rijn, met een klein uitstapje naar Liechtenstein en Oostenrijk, zijn we al snel aan de Bodensee. En over een paar dagen inBasel. We zijn een beetje verrast door het tempo waar we in werden meegesleurd. Met dank aan de Bernina-expres en de Rathische Bahn en steenslag op ons parcours. 

Zwitserland is een intermezzo, een pauzenummer. In ons geval …. je moet er door om in Frankrijk te komen. Of je zou een zijdal moeten inslaan. En omhoog klimmen en weken lang niets meer van je laten horen. Het liefst boven in zo’n berghut, die een maal per week, langs geitenpaadjes, bevoorraad wordt door autistische ezels. Dan beleef je Zwitserland. Het geluid van koebellen, een rode trein dwars door het prachtige Zwitserse landschap, mooie rijke natuur, een kabelbaan richting eeuwige sneeuw, het meer van Genève. Zwitserland is een klein, keurig land met een vriendelijke, in eerste instantie afstandelijke bevolking. Geen land om te bezoeken als je van Rome weer naar huis fietst. Zwitserland zegt van zichzelf: das schönste? Alles ist schön. En dat is een beetje veel. En dus bewaren we dat voor een andere keer. Voor later. 

Nog twee dagen en we zijn eindelijk in Frankrijk. En al weer angstig dicht bij huis.