Is it always raining here, vraag ik aan een Italiaan. Nee, is zijn antwoord. Maar, ik woon een deel van het jaar in Thailand en daar hebben we moessons. Die regenbuien hebben we hier nu ook. We hadden een uurtje terug, na een prachtige zonnige eerste fietsdag, ook zo’n plensbui gehad. Met onweer. In een onbewoond gebied. Daar stonden we. Onder een iets overstekend dak van een vervallen schuurtje. Een bui trekt over, maar niet deze. Die bleef op zijn minst drie kwartier hangen. Mooi begin dus.
Het eigenlijke begin was de vlucht naar Rome. Al weer een paar dagen geleden. Fietsen en bagage al vooruit gestuurd naar Village Fluminio, een vakantiepark met bungalows en caravans en (vooral) campers, maar ook voor tentkampeerders. Liefst niet teveel, want binnen het verdienmodel past een (bus) camper beter, dan een ‘berooide’ vakantiefietser. Voordeel voor de fietsers is, dat je ook geen last hebt van de overige bewoners van het park. En gezellig bij elkaar staat.
Net geland op Fiumicino, enkel handbagage, dus met ferme pas, zoekend naar Terminal 3 - bus stop n12. Dat had de verhuurder van ons eerste overnachtingsadres in de stad Rome ons die morgen al geeadviseerd. Hoe laat we vlogen, wanneer we aankwamen. Op basis daarvan een passend advies. Konden wij op Schiphol alvast de bus reserveren. En wist hij (bleek even later een man te zijn) wanneer we op t adres aan zouden komen.
Het liep allemaal voorspoedig. Hoewel ….we zijn niet alleen, want honderden rolkoffers wurmen zich ook door het nauwe looppad, een flessenhals, richting Terminal 3 richting busstopplaatsen. Even linksom via de rijweg gaat niet want een eindeloze rij taxi’s blokkeert een poging om die eindeloze rij rolkoffers te omzeilen. Logistiek gezien een ramp. Maar we zijn dan ook in Italie. En het wennen aan …..en vooral het aanpassen is al begonnen. Op bus stop n. 12 staat een juffrouw en die bevestigt dat hier Bus Shuttle, naam van het busbedrijf, straks binnen komt en ‘ja ….die stopt ook op Via Crescenzio 9’. ‘Vaticano’ voegt ze er nog in het Romeins dialect aan toe. ‘Vaticaano’. Een paar minuten later maakt een collega van haar, met brede armzwaaien duidelijk, alsof hij een koppel ganzen opdrijft richting poelier, dat we in een line moeten gaan staan. De ongeordende groep kijkt hem verbaasd aan en denkt ‘waar is deze Benito mee bezig’. In een line? Een geordende rij, dat begrijpt iedereen wel, maar de wijze waarop komt een beetje cold turkey over. Maar in no-time staat iedereen toch min of meer in een geordende wachtrij.
Ons b&b adres is op Crescenzio 74, vlakbij dus. Maar de verhuurder is, ondanks zijn eigen regie, niet thuis. Maar reageert wel snel op een door ons verstuurd bericht. ‘Waar we nu zijn’. Op het terras, aan de overkant, een klein kroegje. Een fiat wurmt zich tussen andere geparkeerde auto’s. Italiaanse met zonnebril kijkt nonchalant over haar bril heen. Haar bijrijder stapt uit. Nog een kwajongen. Met een bos sleutels in de hand. Hij ziet aan ons, dat we zijn wie we zijn, zijn gasten. Maakt een foto van ons paspoort, geeft korte instructie en wenst ons een prettig verblijf. En oh ja, hij moet nog toeristenbelasting ontvangen. En die 7 euro cash hebben we nog net op zak. Mooi geregeld toch?
En wat nog te zeggen over Rome. Vooral zelf een weekje naar toe gaan in ieder geval. Prachtige stad. Wij hebben onze fietsen, die keurig waren afgeleverd op het afgesproken adres, en onszelf ‘in gefietst’ in de stad. Vaticaaano, Forum, Colosseum, Pantheon, de Engelenburcht. Zo vlak voor Pinksteren is het overvol in de stad. En hele lange wachtrijen voor de attracties. We hadden nog wel wat langer willen blijven, maar het verlangen naar de fiets was te groot. En na twee nachtjes in de tent zijn we in het zadel gesprongen. En dat voelde al na een paar kilometer als een bevrijding. En die stortbui nemen we op de koop toe.
We zijn op weg. Op weg naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten