De fiets is een simpel vervoermiddel. Ik heb het nu niet over de e-bike, maar over de gewone 100% trapfiets. Toch zitten er kleine (verborgen) onderdeeltjes in die voor het gebruik van het rijwiel bepalend kunnen zijn voor een verder vervolg van de reis. In mijn geval, je trapt wel, maar komt niet vooruit. Je freewheelt. Dat kan. Heb ik na bestudering van deze materie geleerd. Omdat in het achterwiel …..even voor de leek ……hou je even vast …. palletjes, door veertjes naar buiten gedrukt worden en in een getande ring zitten. In mijn geval draait de ring over de palletjes heen. Geen grip heeft.
In Florence nog een fietsenwinkel opgezocht, maar helaas helaas het is zondag. Wonder boven wonder kreeg ik mijn fiets weer aan de praat en bereikten we zowaar die dag Pistoia, beter bekend als ‘kleintje Florence’. Het advies van de mecanicien aldaar was overduidelijk, een nieuw achterwiel. ‘This is old wheel’. Dat kwam even hard aan, want ik had juist geïnvesteerd in achterwielen van hoge kwaliteit, speciaal gekocht bij bike4travel in Rotterdam. Dus ‘beste vriend, luister, dit wiel is 4/5 jaar oud en heeft nog lang geen 100.000 km gedraaid. En deze stalen Avaghon, zal bij een opgraving over tweeduizend jaar nog in een goed geconserveerde staat worden teruggevonden’. Maar u begrijpt wel, ik had geen keus. En zeker niet toen hij het had over water en corrosie, roest dus, uit elkaar halen, veel uurtjes werk zo’n klusje.
‘Domani new wheel’. Morgen nieuw wiel. Akkoord.
Twee nachtjes Pistoia. Niet gepland, maar toch zijn we er achteraf blij mee. Prachtige, verrassend mooie stad met open pleinen en bijzondere gebouwen, Toscaanse bouwstijl, Toscaanse architectuur vanaf de dertiende eeuw. Bovendien een hele bijzondere overnachtingsplek in een 15e eeuws gebouw, door de jaren heen op diverse manieren verbouwd en aangepast natuurlijk. Maar nog volop de sfeer van de (donkere) middeleeuwen, kruisgewelven, hoge ramen, grote koperen hanglampen. We kregen het gevoel in een schilderij te zijn gestapt van Vermeer en het het had ook iets Saenredams. Een groot marmeren beeld van een woeste man, die sprekend leek op Boris Karlhoff en die pontificaal voor het bed stond en overdag bij het schaarse, veranderende daglicht telkens ander uit ziet. En Hilde de schrik op het lijf joeg tijdens een nachtelijk toiletbezoek. ‘Dacht dat jij daar stond’. Die kon ik in mijn zak steken. Haar associatie van mij met het ‘monster Frankenstein’ zal, op mijn verzoek, nader onderzocht worden. Zal wel een freudiaanse verklaring voor zijn.
Voor € 80,- euro was mijn Avaghon weer picobello. Nog enigszins euforisch en blij, dat we eindelijk weer verder konden reden we de eerste 10 km in verkeerde richting. Naar het zuiden ipv het noorden. ‘Zal toch niet die Boris Karlhoff zijn’ merkte ik nog op ‘die ons zo in verwarring brengt’. Gelukkig was Zeus, God van de hemel en dus ook van het weer, ons wel gezind …..om af te koelen ging het spontaan …. regenen. En niet zo’n beetje ook. Zeker drie kwartier, aan de voet van de Apennijnen, onder een viaduct gestaan. En toen de regenbui over ging in gemiezer opgestapt en ruim voor donker, na het nodige klim- en klauterwerk (9%) en een heerlijke afdaling, gearriveerd in Porretta Terme. Morgen weer omhoog, maar dan verderop ook zicht op de Po-vlakte en Modena. Als het goed is, ook weer een camping. Zien we naar uit.
En mijn achterwiel? Die laat ik opsturen. Samen uit, samen thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten