“Daar ginds ……brand. Kun jij niet even gaan kijken”. Ik wijs in de richting van witte rookwolken, die opstijgen. Niet precies te zien waar. De Amsterdammer, gepensioneerd brandweerman, weet wat het is. ‘Witte rook is geen brand’. Wat is het dan. ‘Stoom. Van die kerncentrale, die daarachter staat’. We staan op de camping in Waldshut. Bij het Zwitserse Koblenz ga je de grensbrug over en dan kom je in het Duitse plaatsje. Camping am Rhein is open, d.w.z. de receptie, maar verder is het Ruhetag. Staat op een groot bord voor de receptie. ‘Wir haben Ruhetag’. Bar en restaurant geschlossen. De kebaptent net over de brug in Koblenz is open en bij het benzinestation kun je een koud biertje en een zakje chips kopen. De brandweerman snapt er ook niets van. ‘Krijg de kolere. Het is zomer en warm en allemaal vakantiegangers hiero. Nu moet je het toch verdienen’?hij heeft een probleem, moet twee dagen inhalen. Zijn vrouw is de 30e in Bolsena, 100 km boven Rome. Ze is geen fietser, dus ze gaat met de trein. Voor 10 dagen samen in een appartement en dan klimt hij weer op zijn fiets. Waarschijnlijk via Oostenrijk weer terug naar …nee niet Amsterdam, maar Purmerend. ‘Ik moet ergens twee dagen winnen, inhalen wat ik verkloot heb’. Met de trein de Po-vlakte over, dat leek hem het beste.
Het aantal vakantiefietsers neemt toe de laatste dagen. We staan met zijn allen gegroepeerd in de buurt van de sanitaire voorzieningen en stopcontacten. Voor het opladen van alles wat een moderne fietsreiziger aan hulpmiddelen meesleept tegenwoordig. Het is een diverse groep. Jong en oud. Bestemming Rome is een geliefd doel blijkbaar, maar ook jonge ‘gasten’ die per dag op hun gravelbike, met weinig bagage, maar met veel geavanceerde apparatuur op het stuur, meer dan 100 km per dag afleggen. En over een paar dagen in b.v. Salzburg willen zijn. Alles licht gewicht, inclusief de man/ vrouw in het zadel. Overigens ‘de brandweer’ reed op een titanium fiets. Ook alles er op en er aan. Het mocht wat kosten. Speciaal op maat gemaakt.
Bij Rheinfelden, weer aan de Zwitserse kant, 15 km voor Basel, staan we op een prachtige camping, pal aan ‘Vadertje Rijn’. Niet alleen kampeerders, ook mensen uit het dorp zijn hier om te zwemmen en om een glas bier te drinken en vergeet de bratwurst niet natuurlijk. Het uitzicht over de rivier is fantastisch. Ook de stevige onweersbui in het begin van de avond en de ochtend van vertrek blijven nog een tijdje in onze herinnering. Zeker die van de ochtend. De fietskampeerders haasten zich om alles nog net op tijd af te breken, in te pakken en op te zadelen. Dan een uur, beschut onder grote luifels, het ergste afwachten. Alvorens in ons geval, richting Basel te fietsen.
Basel al snel in het vizier. Ook door het historisch centrum, maar we buigen al snel af naar de Franse grens. Saint Louis en Village Neuf, hoe Frans wil je het hebben. Maar al snel hier in de Elzas duitse benamingen. Ottmarsheim, Bantzenheim, Winzenheim, Bergheim. We komen op een kilometerslang fietspad langs het Canal du Rhône au Rhin. En nog net voor we het Foret Domaniale induiken spreken we een Ier op een stalen bike. Volledig British product. Hij is op weg naar het vliegveld van Basel. Waar zijn vrouw over een paar uur gaat landen. Maar hij heeft nog wel even tijd voor een praatje. Graag zelfs. Hij draagt een opvallend retro-fietstruitje. ‘WILLEM II Gazelle’. Had hij van zijn vrouw gekregen. ‘My name is William’. ‘Yes …Willem II, cigars’ voeg ik er gelijk aan toe. Dat klopte volgens hem. En hij wist ook dat Willem II - Gazelle een gesponsord wielerteam was uit de jaren 80. ‘And what about your cap’. Hij had een KAS wielerpetje op. ‘Sean Kelly’. Dat was zijn held. Die reed voor het Spaanse KAS. ‘José Manuel Fuente’ voegde ik er nog aan toe. Mijn parate kennis liet mij niet in de steek gelukkig. Hij was een echte liefhebber. Keek urenlang naar wielerwedstrijden op Eurosport. Zijn geluk kon helemaal niet meer op toen ik vertelde, dat ik een KAS wielershirt had. We waren united, forever.
Wat te zeggen van de Elzas, vroeger Duits en nu Frans grondgebied. Wijnstreek. Route du Vin, zo heet dan ook de fietsroute. En voor de wijnkenners geen nieuws onder de zon als ik vetel dat de Muscat-wijn hier vandaan komt. En smaakt als een frisse, droge wijn met een grote verscheidenheid aan fruit. Ik ben geen kenner, maar zou er graag aan toe willen voegen ….een goede Muscat is een godendrank.
Onze beoogde camping was al snel bereikt en het leek ons goed om er nog eens 25 km bij te doen. Daar was ook een camping. Een camping municipal, zoals het hoort in Frankrijk. Voor weinig geld een prima slaapplek, midden in Rouffach. Nog geen twee tientjes. Een welverdiende rustplek na een dag hard werken.
Dagen lang, in dit deel van Frankrijk, fietsen in het ritme van het landschap, de omgeving. Gestaag klimmetje omhoog, een wijndorpje met vakwerkhuisjes, omlaag tot de rotonde …. driekwart rond, tussen de wijnranken door en weer geleidelijk omhoog naar het volgende wijndorpje. Met een kerkje en wat vakwerkhuisjes er omheen. En zo gaat het urenlang door.
En gestaag komen we steeds dichter bij Metz. Nog niet in zicht, maar al wel binnen handbereik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten